Nice- St Paul de Vence ve yazın bitisi

Yazı neden severiz? Neden tüm yılı yazın yapacaklarımıza hazırlanmakla geçiririz?
Yaz hafiflik, özgürlük, umut demek; kendinle baş başa zaman geçirebilmek, doğayla yan yana olabilmek demek. Sanki yaz, hayatımıza çökmüş gölgeleri yumuşatıyor, onun sayesinde omzumuzdaki yükler daha hafif geliyor, kendimizi taşımak daha kolay oluyor. Yaz bitince sanki geride kalıyor neşeli günler. Her şeyi daha katlanılabilir kılan güneş uzaklaştıkça özgürlük ve huzur bir özleme dönüşüyor.
Daha yazın bitme telaşı üzerimde degilken gittigim Nice, yaz biterken yine aklıma düştü. Yaz rehaveti nasıl çökmüşse üzerime yeni bir yazı bile yazamamışım. İkinci kere gittigim için beni nasıl karşılayacağını merakla ve heyecanla bekliyordum. Tanıdık sokakları, güneşin yakıcılığını hissettirmeyen tatlı rüzgarı, şu insanoğluna inancımı yenileyen gülümseyen insanlarıyla Nice bıraktığım yerde beni bekliyordu.
Bir şehri gezdim, gördüm, bitti demek mümkün mü? Hele de üç dört gün içerisinde. Bir AVM'ye gider gibi bir şehri tüketerek o şehir nasıl tanınır ki? Gerekirse her gün aynı caddesine gider yeni bir köşesini keşfederim, asla "burası da bitti" demem. Kısacası Nice henüz bitmedi!

Bu sefer Cote d'Azur'e tepeden bakan St Paul de Vence'a günübirlik gittik. Küçücük bir ortaçağ kasabası. Chagall ömrünün son yıllarını burada geçirmiş, Fransız entellektüllerinin de favori mekanı olmuş. Ne desem boş olacak, o kadar güzel ki... Yemyeşil bir vadiye yukarıdan bakarken o kadar magrur ki... Her bir köşesinden sanat ve estetik fışkırıyor.

  

Bir evin balkonu...

Bence de Carpe Diem, bir de Dolce Vita...

Yaz bitiyor, bogazımın agrımaya başlamasından belli... Oysa ki ben daha gezmek, denizin üzerinde hareketsiz durmak, telaşlanmadan günü gece etmek istiyordum. Seneye yine gel yaz...

Pasta yapmak

Beyaz çikolatalı frambuazlı pasta

Pasta yapmak ya da yapamamak, bazen tek mesele bu oluveriyor. Kendim için bir şeyler pişirdiğimde hayat bir hobi tadında tralaylom geçiyor, kendim yaparım, kendim yerim, beğenmezsem beş günde, beğenirsem beş dakikada bitiririm. Orası kırılmış, burası yamulmuş, yağı fazla kaçmış çok da takılmam, hırslı biri de değilim, olursa olur olmazsa can sağ olsun derim. AMA iş başkasına pasta yapmak olunca hayatımın gidişatı değişiyor. İki gün öncesinden karnım ağrımaya başlıyor, nasıl yapsam nasıl etsem, malzemem var mı, yetiştirebilir miyim... Pastaya başlamadan önce bir de annemle mücadele kısmı var; mutfak ikimizin de iktidarı ele geçirmek için mücadele ettiği yer, o varsa ben giremem, ben varsam o giremez, düzenlerimiz farklı, mutfağa bakış açımız (o da ne demekse:) farklı. Pastacılık malzemelerimin yerini her seferinde değiştirir, işe başlamadan önce onları bulup toparlamak abartısız 1 saat. Bir de söylenme kısmı var: misafir geldi, misafir gitti, illa bugün mü yapmak zorundasın, ne kadar dağıtmışsın, ne kadar çok yağ koydun, işim var mutfakta benim, niye pasta yapıp kendini yoruyorsun ki, uğraşma artık şunlarla, yine mi malzeme aldın, nereye koyacağım ben şimdi bunları.... Yazarken bile annemden yorulduğumu hissettim.

Bazen her şey yolundadır. Keyfim yerinde, enerjim tam, evde kimse yok, mutfak benim, acelem yok. Bildiğim tarif bana yamuk yapmaz, her gün eve gitmek için kullandığım yol gibi beni şaşırtmadan, güvenle eşlik eder bana.

bademli kek

Aziz Nesin'in güzel bir şiiri var "Arkadaşım Badem Ağacı" isimli. Der ki:

Sen ağaçların aptalı
Ben insanların
Seni kandırır havalar
Beni sevdalar
Bir ılıman hava esmeye görsün
Düşünmeden gelecek karakış..
Acarsın çiçeklerini ..
Bense hayra yorarım gördüğüm düşü...
Bir güler yüz bir tatlı söz..
Açarım yüreğimi hemen
Yemişe durmadan çarpar seni karayel
Beni karasevda
Hem de bilerek kandırıldığımızı
Kaçıncı kez bağlanmışız bir olmaza (...)

paris - pierre hermé

Paris

 Ecekent diyor bir yazar Paris'e. O yazarı hiç sevmesem de onun bu konuda ne kadar haklı olduğunu görmezden gelemiyorum. Mesafelidir, snobtur, kuralcıdır, gelenekçidir Paris, kentlerin kraliçesi. Kucak açmaz, ancak onun huzuruna çıkılır. Kaç defa gittiysem ayağına hem sinir eder beni burnu büyüklüğüyle hem de büyüler değişmeyen güzelliğiyle. Bir aşk ve nefret ilişkisi var aramızda, kopamıyoruz bir türlü, kopamıyoruz çünkü benim zaafım onun üstün yönüyle örtüşüp duruyor: yemek için yaşamak...

badem sütü

Badem Sütü

Sonbahar insanın evi gibidir, bu yüzden yaz bitip sonbahar geldiğinde eve dönmüş olma hissi gelir. Yaz geçicidir, verdiklerinin kısa süreceğini hepimiz biliriz; deniz geçicidir, güneşin yakıcılığı geçicidir, uzun süren gündüzler, aydınlık geceler geçicidir. Sonbahar bizi hayalden hakikate çağırır. Güvenlidir sonbahar; rüzgarına, yağmuruna, uzun süren gecelerine rağmen. Yaza en uzak mevsimdir ama tesellisi boldur: ayakların altında taze bir çıtırtı çıkarmayı bekleyen yapraklar, henüz sarıya dönmemiş mandalinalar, aklıma geldiğinde ellerimi sanki sobanın karşısında ısıtıyormuşum izlenimi veren kestaneler ve kuruyemişçi dükkanlarındaki yeni mahsullerimiz gelmiştir yazısı....

Nice

Nice'e gitmek hiç aklımda yoktu. Aslında gitmeden önce aklımdaki imajının pek de parlak olmadığını söyleyebilirim; dünya zenginlerinin parasını akıttığı, görgüsüz bir şatafat yeri zannediyordum. Kabul ediyorum, bazen önyargılarımın esiri olabiliyorum. Son anda bir fırsat çıktı, vizem zaten vardı, biletler, otel ayarlandı, geriye sadece pasaportumun nerede olduğunu bulmak kalmıştı, iki gün aramadan sonra uçuşa 2 saat kala, dağınıklığıma, düzensizliğime lanet okuyarak hiç olmadık bir yerde onu da bulduktan sonra pek de bir şey ummadığım Nice'e yolculuğum başladı.

süt likörü

Likör bana hiçbir zaman içki gibi gelmemiştir. Sanki hafif kafa yapıcı bir meyve suyuymuş gibi gelir. Oysa ki likörün alkol oranı da bayağı yüksektir. Ama küçük kadehlerde, kahvenin yanında falan azar azar içildiğinden verdiği his alkolden öte. Gelin görün ki ben likörü o kadar çok seviyorum ki azar azar içemiyorum. Ben daha altı yedi yaşlarındayken ablam B. ile annemler evde yoksa likörleri vitrinden çıkarır içerdik :)) Ben muz likörünün hastasıydım, B. ise nane likörünün. Yıllar sonra annemlere bu kaçamaklarımızı anlattığımızda şoke olmuşlardı, belki de pek inanmamışlardır. İşte benim likör çılgınlığımın hikayesi böyle, çocukluk alışkanlığı!